นักเดินทางคนหนึ่งมาถึงดาวดวงเล็กๆ ที่โดดเดี่ยวในพื้นที่ชานเมืองซึ่งไม่ได้แสดงบนแผนที่ด้วยซ้ำ

“สวัสดี… ฉันชื่อสไปก้า… มีใครอยู่หรือเปล่า?”

มีเพียงความเงียบงันในดวงดาว

“ดวงดาวที่ว่างเปล่าไร้ประโยชน์งั้นเหรอ? ถ้าไม่มีใครออกมาภายใน 5 วินาที ข้าจะทำลายทุกอย่าง...? 5… 4…“

“นอนซะ! คุณไม่ได้ยินฉันเหรอ?”

สไปก้าลดสายตาลงขณะที่เธอได้ยินเสียงร้องเล็กๆ ดังก้องมาจากด้านล่าง ที่นั่น มีสุนัขจิ้งจอกตัวหนึ่งชี้ไปที่ดอกกุหลาบและมองไปที่สไปก้าว

“ดาวว่างเปล่าไร้ประโยชน์ คุณไม่เห็นดอกไม้นี้เหรอ?” ตอนนั้นเองที่สไปก้าเห็นดอกกุหลาบเบ่งบานบนดวงดาวที่ว่างเปล่า เธอเอียงศีรษะแล้วถามกลับ

“แต่ไม่มีอะไรบนโลกใบนี้หรอกหรือ ฉันต้องทำลายมัน”

สุนัขจิ้งจอกพูดกับสไปก้าอย่างกระตือรือร้น “มันดูเหมือนดาวที่ไม่มีสิ่งใดเลย แต่ดาวดวงนี้สวยงามเพราะดอกไม้ที่มองเห็นได้ยาก“

“ผู้ใหญ่ไม่เก่งในการมองเห็นสิ่งที่พวกเขามองเห็นด้วยจิตใจ ฉันจึงใช้ชีวิตในแต่ละวันเพื่อชมดอกไม้นี้”

สไปก้าจมอยู่กับความคิดอย่างเงียบๆ “ฉันเห็น... สิ่งสำคัญที่สุดมองไม่เห็นด้วยตาขอบคุณที่ทำให้ฉันได้เห็นดอกไม้ที่สวยงาม”

รอยยิ้มจางๆ กระจายไปทั่วใบหน้าของสไปก้า เมื่อคิดว่าจะแสดงดอกไม้นี้ให้คนที่กำลังจะเข้ามาหาเธอจากดาวไกลแสงเห็น